 |
| Fotoğraf : İbrahim Zaman |
Anadolu'ya fotoğraf gezilerine giderken, aynı yerde bir önceki gezide çektiğim portre fotoğraflarını bastırıp, sahiplerine götürmeyi seviyorum. Yine bir tekrar gezideyiz. Üç yıl önce buralarda çektiğim fotoğrafların sahiplerini arıyorum. Bir dükkana girip, yerleri süpüren küçük çırağa, fotoğrafını gösterip ustasının nerede olduğunu soruyorum. Çocuk hiç konuşmadan küçük işaret parmağıyla karşı kaldırımdaki çay ocağını gösteriyor bana.
Çay ocağı önünde, daha önce fotoğraflarını çektiğim ustalar, taburelere oturmuş, derin bir sohbete dalmışlar. Yaklaşıp selam vererek, yanlarına oturuyorum. Her birine kendi fotoğraflarını teslim ediyorum. Fotoğraflarını alan ustalar, elimdeki başka bir ustaya ait fotoğrafı görünce, az önce yüzlerine oturan tebessüm bir anda kayboluyor. Hiç konuşmadan birbirlerine bakıp, sessizce sardıkları tütünü ciğerlerine çekip, dumanını derin bir solukla üflüyorlar. Sahibini nerede bulurum diye elimdeki fotoğrafı uzatınca, arkamdan bir el uzanıyor, önce omzuma dokunup, sonra o fotoğrafı elimden alıyor ve çay ocağındaki eskimiş bir ayna çerçevesinin kenarına sıkıştırıyor.
Çay ocağındaki herkesin suskun ve hüzünlü yüzlerinden anlıyorum ki artık o fotoğrafın bir sahibi yok. Çay parası vermeye kalkınca, ustalar kaşlarını çatıp, el işaretiyle bana yolu gösteriyorlar. İçimdeki hüzünle, daha sekiz fotoğrafın sahibini aramak için sokaklara düşüyorum yine...
Fotoğraf : İbrahim Zaman
Öykü : Hüseyin Kekiç / 12.09.2023
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder