AŞKTIR GİTMEK

 

 

bütün güvercinler alışıktır gar çatısında tren düdüklerine

yine de her kalkışta havalanır yürekleri

ürkek bir eda kaplar her yanı

uçuşur gar duvarlarında yalnızlık

giden yalnız gider

son kalkış düdükleridir kulaklarda çınlayan

şeftrenin elindeki lambanın feridir artık ruhlardaki tek ışık

salınır bir o yana bir bu yana


güvercinleri bir telaş alır

koca gar saati bir geçmişi daha vurur

kimi bindiği gibi kolayca iner bu trenden

kimi bindiğinde inemeyeceğini bilir

ve gitmekse eğer

çıkılması zordur tren basamakları

gözlerde hep çocuksu bir korku

ve buğulu bakışlar


gitmek

bir şehri başka bir şehirle değiştirmek değildir

bir yüzün başka bir yüzle değişmesi asla


dalıp gitmektir pencerelerden akan geçmişe

bir türkü tutturmaktır hasretle geceden sabaha

korkmaktır misal it gibi

kalan her cana gülmektir

kahkahalarla gülmek

peşi sıra çalan tren düdüklerinden ürkek

hareket saati geldiğinde

hiç kimseye el sallamamaktır


ardına bakmaz giden

gelen gideni aratmaz

gitmekse gidilir

raylar raylara eklenir

makas değişir


değişir amma bilmez kimse

aşktır gitmek

ve dönüşü varsa gitmek gitmek değildir

bunu bütün güvercinler bilir

Yazan :Semih Özgenel

Aşktır Gitmek / Nemesis Kitap / Şiir / s95

İlk Baskı : Ocak-2012

Fotoğraflar ve Tasarım : Hüseyin Kekiç