Rengarenk Hüzün

Aslında çok eğlenceli başladı konser. Su gibi duru sesiyle Sertap, sahnede şarkılar söylüyor, bizler de mırıldanarak eşlik ediyorduk ona. Rengarenk kostümleri ve canlı danslarıyla, "bir omuzum oldu sonunda hay hay başımı yasladım" diyordu ben salondan çıkarken.

Dilimde şarkının o sözleriyle, tek başıma kalabalık caddelerde yürüdüm önce. Sanırım herkes, hayatının bir anında, büyük kalabalıklar içinde tek başına hissetmiştir kendini. Ben sıklıkla yaşadığım bu tek başıma kalma duygusunu yalnızlığa tercih ettim her zaman.

Nasıl oldu bilmeden, gecenin karanlığında bu tenha ve derin sokakta buldum kendimi. Ellerinde renkli boya tüpleriyle sokak lambasının ışığından gizlenen gençler, yolun karşısındaki büyük duvara desenler ve resimler çiziyor ve sokağı sanatlarıyla süslüyorlardı. Sokak sanatçısı gençleri öyle telaşlı ve heyecanlı görünce, tıpkı onlar gibi, ışıktan kendimi gizleyerek, oturdum ağaç gölgesinin altına ve izledim onları uzunca bir süre.

Elleri boyalı gençler sokaktan çıkarken, geniş bir omuza yaslanmış hüzünlü bir kadın yüzü vardı duvarda. Şaşkınlıkla baktım gençlerin arkasından. İçlerinden biri bana döndü ve önce başını eğip, sonra da iki avuç içiyle tuttuğu kendi başını düzelterek, köşeyi dönüp karanlıkta kayboldu.

Dilimde "bir omuzum oldu sonunda hay hay başımı yasladım" sözleriyle oturduğumu ve başımın uzun zamandır boşlukta, eğik kaldığını o zaman fark ettim.

Fotoğraf : Şükran Bektaş
Öykü : Hüseyin Kekiç / 18.10.2020