Çok ölüyoruz, çok!..

Evet, çok ölüyoruz. 
Üstelik kahpece tuzaklarla, çok da genç yaşlarda ölüyoruz.
Evet, güvenliğimiz de huzurumuz da kalmadı bu ülkede.
Bir yerde yanıldık biz.
Ya da bilemedik ve önemli bir hata yaptık.
Toplumdaki ayrışmalar ve kutuplaşmalar giderek arttı.
Yaşanan bu acılardan sonra görünüyor ki, artık azınlık durumundayız.
Barış için yeni bir tutum geliştiremezsek, eriyip yok olacağız bu zalimler ve katiller arasında.

Yeni bir tutum deyince;

Birimiz artık alıp başını bu ülkeden gitmenin zamanıdır diyor.
Artık sevmiyorum bu ülkeyi diyor kimimiz.
Hep biz mi öleceğiz? diye yakınıyor bazılarımız.
Tadı, tuzu kalmadı yaşamanın diyenimiz de yeterince çok.

Evet, ben de iyi değilim.
Huzursuz ve mutsuzum.
Nasıl bu hale geldik ve hangi ara azınlık olduk anlamıyorum.
Gitmiyorum ama hiç bir yere.
Her zorluğa, baskıya, zulme ve ölümlere rağmen gitmeyeceğim de!!!

Evet, iyi değilim bu günlerde.
Ne yapıp edip, iyi olacağım ama.
Yurdumu, toprağımı ve bu toprağın insanlarını sevmeye devam edeceğim inadına!!!

Neden mi?
Zor ve kötü koşullarda yurtseverlik daha bir anlamlı ve daha çok gerekiyor da ondan...

Hüseyin Kekiç - 23.07.2015