Zamanın
bir yerinde yelkovanıma küsmüştüm.
Üstelik akrep peşimdeydi, gece ipini
koparıp kaçmıştı.
Arsız tren sesleri bir kulağımdan giriyor, diğerinden
çıkmıyordu.
Beynimde depolanıyordu diğer tüm seslerle birlikte.
Her
şeyden kaçabilirdim belki, ama bu seslerden kurtuluşum yoktu.
Oyuk bir
mağara gibiydi kalbimin içi.
Öylesine, zamanla doğal olmayan yollardan
oyulmuş, herhangi bir şekle de benzeyememişti.
Bundan sonra da
benzeyeceğe benzemiyordu.
Bu acının şarkısı olmayacak, sızının dili de
susacaktı.
Fotoğraf : Hüseyin Kekiç
Deneme : Nevin Akbulut / 01.08.2023
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder