Zira, hepimiz aynı anda ve hep birlikte hasret kaldık caddelere, eş dost sohbetlerine, dostça sarılmalara...
İstanbul kalabalığındaki yalnızlık duygusundan uzakta, tek başınalığın huzurundayım bir süredir. Kıvrılan toprak yolda ve uzun ağaçların arasından bir kaç adım atınca, yoğun bir orman içinde buluyorum kendimi.
Her gün defalarca yürüyorum aynı toprak yolu, aynı ağaçların arasından geçerek ve her seferinde yeni dallar, yeni yapraklar ve yeni çiçekler görerek.
Doğanın yeşilinde, börtü böcek içinde, doğa canlılarına ve toprağa yakın olmak çok güzel. Yine de bazen hasret ağır basıyor ve burnumun direği sızlıyor.
Dostlarıma, sevdiklerime olan sarılma hasretimi gidermek için ağaç gövdelerine sarılıyorum. O halde ormana bakıp, her bir ağacı sevdiklerimin yerine koyuyor ve özlemek için ne kadar çok dostum olduğunu ansıyıp mutlu oluyor, seviniyorum...
Hüseyin Kekiç
04.05.2021
Sapanca / Mahmudiye Köyü
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder